Kar, Acil, Öfkem
Daha sık uğrayacağım demiştim ama sözümü tutamadım. En son yazımın üstünden günler geçmiş. Nasıl geçti, ne yaptım o arada hiçbir fikrim yok. Acil günleri birbiri ardına sıralanıyor ve ben kendimi o hızlı akışın içine çoktan kaptırmış durumdayım. Hekimliği öğreniyorum ve bu süreçten oldukça memnunum. Tek isyanım hiç vakit ayıramamak kendime, neyse ki sadece yirmi gün kaldı bitmesine :) Kar’ı okuyorum şu sıralar. Uzun zamandır böylesi bi edebi zevk duymamıştım bir şeyi okurken. Dışarıda kar var, bazen Ka gibi ben de savrulmuş hissediyorum, Doğu’dayım, Ka gibi kalemim tükenmiş durumda :) Belki de bana bu kadar zevk veren şey romanın kalemi değildir, Ka’yı içselleştirmemdir… Dün bir çocuk sevdim dijital günlüğüm. Parmağı çok kötü durumdaydı -kopmaya yakındı-, içimi çok yaktı. Kendimi çocuğun başını öperken ve sakinleştirirken buldum. Aslında bazı hastalar sıra sıra sinirimi bozup beni tahammülsüz hale getirse de içimdeki insan sevgisi hala tükenmedi :) Özellikle çocuklar…...