neden?

Papatyalar, ağaçlar, önümde uzanan yemyeşil otlar, üstümdeki gökyüzünün sonsuz mavisi, arkamda şırıldayan sunun dinlendirici sesi... Doğanın yegane sahipleri kucaklıyor bugün beni. İçimde körelmeye yüz tutmuş duygularımı harmanlıyorlar, bana ışık tutuyorlar. Uzun zaman olmuş toprağa dokunmayalı, güneşin altında kavrulmayalı. Akşam saatleri. Güneş yine batacak. Ay devralacak yerini. Nefes alan her varlığın ömründen bir gün daha eksilecek. Biz ölümlüler eğer şanslıysak kucaklayacağız yeniden doğan güneşi. Yine kaptıracağız kendimizi kendimize, onlara, şunlara. 

Bulut yok, sadece mavi var. Tepemde beni kuşatan bir masmavi. Mavinin yeryüzündeki en güzel tonu belki de. Bunu daha önce neden fark etmedim? Neden başımı kaldırıp gökyüzüne şu an baktığım gibi bakmadım? Neden ayaklarımın altındaki toprağın mucizesini daha önce göremedim? Doğanın muhteşem kokusunu içime neden daha önce çekemedim? Neden hep kendimle var oldum, kendimden öteye geçemedim?